K&S actueel dec2025 - Flipbook - Page 14
19 december
20 december
Een bron van hoop voor
ons en voor de kerk
Reis naar
het licht
Kinderen in onze kerk zijn zoveel meer dan een vrolijke
aanwezigheid. Ze brengen met zich een geloof gebaseerd
op verwondering, verlangen en een diep vertrouwen.
Gelukkig maar, zijn ze vaak nog wars van de moeilijkheden
in leven buiten het paradijs.
20
Voor wie
het licht zoekt
midden in angst
Vlak vóór Kerst 2019 begon ik – een jongeman uit Syrië – mijn reis naar het
licht. Een reis lange reis vol ontberingen en tegenslagen, Maar ook met
lichtpuntjes. Dit is een deel van mijn reisverhaal, dat een speciaal licht geeft in
mijn leven.
Koosje, de Kerkuil, heeft dit alles meegemaakt en dat drukt zijn
gemoed soms. Maar als de avondklok slaat, en hij zijn snaveltje
sluit, droomt hij nog vaak van het dappere, jonge uiltje dat leerde
vliegen, vertrouwend op de brede vleugels van zijn vader. Ook wij
als gemeente mogen ons aan de kinderen spiegelen. Dat gaat niet
vanzelf, een spiegel werkt immers twee kanten op. Maar wanneer
‘ik jou zie en jij ziet mij’, dan vormt zich een bron van hoop voor
ons en voor de kerk.
In mei 2020 zat ik samen met vijf Jongens
aan de Donauoever tussen Servië en Kroatië
te denken hoe we de rivier zouden gaan
oversteken. Het was midden in de nacht
en het was donker en koud. We hadden
besloten om bij zonsopgang de rivier over te
steken en we praatten niet veel met elkaar.
Ieder van ons leefde in zijn eigen moment,
misschien omdat we probeerden het trillen
in onze stemmen te verbergen. Toen ik mijn
voeten in het water stak had ik het gevoel
dat ik in een andere wereld kwam.
De manier waarop wij kinderen nu ondersteunen legt de basis voor
een levende kerk in de komende generaties. Wat 昀椀jn dat we zulke
toegewijde vrijwilligers hebben bij de oppas, kindernevendienst,
jeugdkerk en 16+-groep, die onze gemeente hierbij ondersteunen.
Dank hiervoor!
Menno Bokdam, Jeugdouderling
Ik legde mijn spullen in de rubberboot en
toen ik zelf in de boot zat had ik het gevoel
alsof ik in iets kwetsbaars zat, iets dat elk
moment kon kapseizen. Ik kon toen nog niet
zwemmen en dat feit alleen al maakte mijn
angsten extra groot. Maar ik bleef aan de
overtuiging vasthouden dat er ergens een
licht op mij wachtte. En ik zei tegen mezelf:
“ik steek over of ik keer terug naar een leven
zonder toekomst”. En toen begon ik naar de
overkant te roeien. Toen ik het midden van
de rivier bereikte, werd de stroming sterker
en het geluid van het water tegen de boot
klonk dreigend in mijn oren. De boot begon
rondjes te draaien in het midden van de
rivier. In de paniek verloor ik een aantal van
mijn spullen. De angst om te verdrinken gaf
me de kracht om sterker te gaan roeien.
Toen zag ik nog maar enkele meters
verderop de andere oever en in de
opkomende zon leek deze als licht in de
duisternis.
19
Voor wie
in kinderen de
toekomst ziet
26
Ahmad Jarwa
Kerk & Stad
december 2025
27
